Stilleven van vrede
Op een rustige avond keek ik stilletjes langs de halfgesloten deur de kamer van meneer Pietersen in. Het was er opgeruimd, de warm rode gordijnen waren dicht, een tafellamp en een waxinelichtje gaven de ruimte een warme gloed. Zijn familie was er in geslaagd een huiselijke sfeer te creëren. Dit hospice, wat ook wel een bijna-thuis-huis genoemd wordt, zou zijn laatste thuis zijn.
In het midden van de kamer lag meneer Pietersen onrustig in een groot ziekenhuisbed. Ik wilde het hem comfortabeler maken, maar alles bleek al gedaan te zijn. Met lege handen stond ik aan zijn bed, terwijl hij lag te kermen en te plukken aan zijn pyjama bij zijn hartstreek. Hij knikte in reactie op de vraag of hij daar pijn had.
‘Ik kan niet veel voor u doen, maar misschien helpt het wat als ik mijn hand op de zere plek leg’, zei ik voorzichtig, omdat ik niet opdringerig wilde zijn. ‘Zou je dat willen doen?’, vroeg hij met zijn vriendelijke zachte stem. Ik knikte. Mijn hart smolt. ‘Als je dat zou willen, dan wil ik dat wel proberen,’ zei hij beleefd en keek me met zijn donkerbruine ogen vragend aan. ‘Mag ik dan naast u op het bed komen zitten?’ Dat vond hij goed. Ik zocht een comfortabel plekje naast hem en legde mijn hand op zijn borst. Het leek hem te kalmeren. Zijn adem verdiepte zich en zijn lichaam begon te ontspannen.
Zo zat ik een poos naast hem. Ook op mij had dit samenzijn een rustgevende werking. Dat veranderde toen ik begon te piekeren over vertrekken. Wat was een goed moment? Hij lag er rustig bij, dus ik dacht dat ik wel kon gaan. Het moment echter dat ik besloot om weg te gaan werd meneer Pietersen weer onrustig. Hij bleek het haarscherp aan te voelen, terwijl ik nog niet eens had bewogen. Ik was blij met zijn duidelijke bevestiging dat het goed was om nog even te blijven en zakte weer wat dieper in het matras.
We vertoefde samen in een tijdloze bel van ruimte en rust waarbij er buiten het kamertje om niks anders leek te bestaan. Mijn oog viel op het zwarte glas van de televisie waarin ik het bed met ons er op en de kamer gereflecteerd zag. Het was als een stilleven van pure vrede. Mijn hart gonsde van liefde. Ik koos zelf een moment om stilletjes te vertrekken toen het goed voelde en ik zeker wist dat hij al even sliep. Door een kier van de deur keek ik nog een laatste keer met een glimlach zijn kamertje in waar hij verbleef in een serene slaap.
De volgende ochtend is meneer Pietersen in alle rust overleden.
